Leeftijd maakt niks uit

Tijd voor weer een verhaaltje van mijn oude blog, toen ik nog geen tekstschrijver was. Daar plaatste ik persoonlijke stukjes en af en toe deel ik hier iets van toen. 

Zaterdagmiddag na het werk om vijf uur in de Aldi. Dat is niet echt leuk. Ik wil alleen een paar dingetjes halen voor het weekend, maar de rijen zijn wel erg lang. Ach ja, ik heb mijn boodschappen nu toch al in mijn armen, dan kan ik net zo goed maar aansluiten in de rij.

Voor mij staan een man en een vrouw met een kar vol spullen: bier, ander drinken, eten. Ze gaan vast barbecuen. Net zoals half Nederland denk ik, aangezien het flink warm is.

De man is fors en heeft een flinke bos grijs haar. Hij is gekleed in korte broek en shirt. De vrouw heeft lang bruin haar en lijkt wat jonger. Zo te zien is het een stel.

De man krijgt mij in het oog.

‘O, ga jij ook maar voor hoor.’

Blijkbaar heeft hij net ook al iemand voor gelaten.

‘Weet u het zeker?’ vraag ik.

‘Ja hoor, je hebt niet zo veel. En wij hebben geen haast.’

‘Hartstikke bedankt!’ zeg ik met een extra grote glimlach, om te laten zien dat ik het gebaar echt op prijs stel.

‘Ja. Vrouwen laat ik wel voor hoor,’ zegt hij met een grote lach. Hij wijst over zijn schouder naar een stel jongens achter hem. ‘Zij moeten maar wachten.’

Ik moet erom lachen dat hij zo recht voor z’n raap is en bedank hem nogmaals. Ondertussen leg ik mijn paar boodschapjes op de band.

‘Straks als ze thuis is, vertelt ze natuurlijk dat een hele aardige meneer haar voorliet in de rij,’ zegt de man tegen zijn vrouw. Hij heeft het niet tegen mij, maar hij zegt het op een toon en volume waaruit blijkt dat het toch ook wel voor mij bedoeld is.

‘Als er nou iemand thuis was om het aan te vertellen, zou ik het zeker doen,’ zeg ik.

De vrouw heeft zich tot nu toe buiten het gesprek gehouden, maar mengt zich er nu ook in. ‘Oh, je mag hem wel mee naar huis nemen hoor! Hij is hartstikke leuk!’

De man knikt beamend.

‘En hij kookt en hij maakt schoon,’ vervolgt de vrouw.

‘Ja hoor, dat doe ik allemaal,’ zeg hij.

‘Oh, dat is wel heel handig,’ zeg ik. ‘Ik ben met de auto, dus u kunt zo met me mee.’

De man moet lachen. ‘Nou! Zo’n mooie uitnodiging krijg ik niet vaak!’ zegt hij. Hij stoot de vrouw aan. ‘Zie je wel. Dat zei ik toch. Leeftijd maakt helemaal niks uit.’

Ik heb hem uiteindelijk toch maar niet meegenomen.