Lieverd

Dit is een verhaaltje uit de oude doos. Ik had eerder, toen ik nog geen tekstschrijver was, een blog waar ik persoonlijke stukjes plaatste. Af en toe zal ik hier wat van mijn oude blog delen. Dit gesprekje komt uit de tijd dat ik werkte als opticien.

Het is zaterdagmiddag en ik ben aan het werk. Het is vrij druk. Mijn volgende klant is een oudere dame. Ze is klein en grijs en is een jaar of zeventig. Ik vraag wat ik voor haar kan doen.

‘Lieverd,’ zegt ze, ‘mijn bril zit veel te strak. Ik ben bij een andere opticien geweest omdat hij te los zat, maar nu doet het zeer.’

Ik moet glimlachen om het ‘lieverd’ en bekijk de situatie achter haar oren.

‘Nou, hij zit inderdaad niet zo goed.’ Dat is nog zacht uitgedrukt. ‘Ik ga hem voor u bijstellen,’ zeg ik, en ik loop naar de werkbank.

‘Is het goed als ik even ga zitten?’ hoor ik achter me. ‘Ik heb wat last van mijn rug.’

‘Natuurlijk! Geen probleem.’

Ze schuifelt naar een stoel toe.

Ondertussen ben ik de bril aan het verstellen.

‘Meid, wat heb jij een lange benen,’ zegt ze opeens.

Ik moet lachen en draai me naar haar om. ‘Dank u.’

‘Daar ben ik toch altijd wel jaloers op hoor,’ zegt ze. ‘Ik ben zo klein.’

‘Ach, dat maakt toch helemaal niet uit,’zeg ik.

Ondertussen ben ik klaar met de bril en ik breng hem naar haar toe. Ik ga tegenover haar aan tafel zitten.

‘Och lieverd, hij zit véél beter. Hartstikke goed van je. Heel goed gedaan. Dank je wel.’

‘Graag gedaan hoor.’

‘Ja, want hij zat echt… nou ja… kut. Ja, als ik dan toch ga schelden, dan moet ik dat wel met mijn eigen lichaamsdelen doen hè?’ Ze lacht stiekempjes naar me.

Ik knik en lach net zo stiekempjes terug. Ik verbaas me over haar taalgebruik, maar ik kan het wel waarderen.

‘Maar meid, nu heb ik een vraag. Wat kost een nieuwe bril ongeveer?’

Ik vraag wat voor glazen ze heeft en wat ze zou willen en hoe lang ze haar bril al heeft.

‘Och, lieverd, dat weet ik niet precies. Mijn geheugen is niet meer zo goed.’

Ik zoek haar gegevens op in de computer, maak een globale berekening en vraag haar naar haar zorgverzekering. Ze weet precies waar en hoe ze verzekerd is.

‘Zo vergeetachtig bent u helemaal niet,’ zeg ik met een knipoog.

Weer dat stiekeme glimlachje.

‘Nou meid, ik denk er even over na want het is toch wel weer veel geld.’ Ze staat met enige moeite op uit de stoel. ‘Lieverd, bedankt voor het bijstellen. Hij zit weer helemaal goed hoor. Bedankt mop.’

‘Graag gedaan hoor.’

Langzaam schuifelt ze de winkel weer uit.