Soms wilde ik dat het weer vroeger was

Tijd voor weer een blog van mijn oude website. Daar plaatste ik persoonlijke stukjes en af en toe deel ik hier – na een kleine update – iets van toen.

Eigenlijk heb ik als 32-jarige helemaal geen recht om het over vroeger te hebben. Want ‘oudere’ mensen kijken me soms een beetje meewarig aan als ik het woord ‘vroeger’ laat vallen. Maar ach, sommige dingen zijn voor mij toch ‘vroeger’, ook al zijn die dingen dan nog helemaal niet zo heel lang geleden.

Vroeger …

Waren we elke dag met z’n viertjes. Paps, mams, grote zus en ik. Dat mis ik soms.
Kwam ik na school thuis en dan dronken mams, grote zus en ik samen thee en aten we er chocolade bij.
Hadden grote zus en ik vaak ruzie, maar kwam het toch altijd weer goed.
Hadden grote zus en ik een oneindige fantasie (waar is die eigenlijk gebleven?) waarmee we de mooiste verhalen bedachten voor onze barbies en knuffels. De roze beer van grote zus was dan een schrijver, en mijn Alfred Jodocus Kwak-knuffel was dan de uitgever.
Keken grote zus en ik samen Heart Break High.
Gingen paps en ik vaak samen vissen.
Probeerden grote zus en ik een kraai te vangen met wat brood onder een teil, die leunde op een stokje waar dan weer een touw aan vast zat. We moesten dan het stokje wegtrokken als er een kraai van het brood at, zodat we hem vingen onder de teil. Dat lukte natuurlijk helemaal niet, maar dat was niet onze schuld want het was paps idee.
Wandelden mams en ik ‘s ochtends vroeg door de sneeuw voordat iemand anders dat al had gedaan, zodat onze voetstappen de eerste waren.
Zat ik graag bij paps achterop de motor.
Zat ik een keer bij paps achterop de zitmaaier en viel ik er steeds af omdat hij te hard optrok en ik me niet goed vasthield.
Schuilde ik bij paps en mams als het onweerde.
Genoten we met zijn vieren van The wind of change en Hotel California die keihard uit de luidsprekers knalden.
Aten we elke zaterdag samen patat.
Mocht mams heel grote knuffelbeer, met de bijzondere naam Gehazi, soms bij mij in bed slapen als ik me ‘s avonds alleen voelde.
Ging ik graag met mams mee naar de supermarkt om boodschappen te halen.
Schreef paps heel lange sinterklaasgedichten, die heel flauw maar toch angstaanjagend accuraat waren.
Gingen we in de weekenden en de vakanties naar onze stacaravan.
Had ik een vreselijke middenscheiding in m’n haar en was er niemand die tegen me zei hoe lelijk dat was.
Zaten we een keer in een vakantiehuisje en klom onze hond daar ‘s nachts steeds op de bank, wat niet mocht, waarop paps de hele bank barricadeerde met stoelen en tafels zodat de hond er niet meer op kon, en grote zus, mams en ik ‘s ochtends dus een heel vreemd bouwwerk aantroffen.
Mocht ik paps graag helpen als hij in de schuur aan het knutselen was aan allerlei dingen.
Leerde mams mij sjaals breien.

Vroeger was het dus best wel leuk.

Maar vroeger wilde ik soms juist graag dat het later was. Dat ik niet meer naar school hoefde. Dat ik niet meer thuis woonde en dus eigen baas was. Dat ik een vriendje zou hebben. Dat ik gelukkiger zou zijn. Dat ik geen zorgen zou hebben.

Als je me vroeger had verteld dat volwassen en zelfstandig zijn eigenlijk helemaal niet zo zorgeloos is, had ik je misschien niet eens geloofd. Want kind of puber zijn is toch ook helemaal niet zorgeloos?

Maar als je me vroeger had verteld dat ik toch gelukkig zou worden, en dat ik na het hebben van een niet-perfecte baan, die niet paste bij de niet-perfecte opleiding, mijn eigen bedrijf zou beginnen, dan had ik je zéker niet geloofd.

Als je me vroeger had verteld dat ik een geweldige vriend zou vinden, had ik je al helemáál niet geloofd.

Nu maken wij onze eigen nieuwe herinneringen.
Nu schuil ik bij hem als het onweert.